Vertrouwen als fundament

De versterking van de Westdijk in 2016 bij Bunschoten-Spakenburg bracht niet wat waterschap Vallei en Veluwe had gehoopt. Integendeel. In plaats van een mooie, schone en veilige Westdijk bleek de thermisch gereinigde grond (TGG) waarmee de berm van de dijk was versterkt vervuild te zijn. Met alle gevolgen van dien.

Technisch manager Carlo Egging (Arcadis) en omgevingsmanager Richard Schokker (Antea Group) werden in het voorjaar van 2018 ongeveer gelijktijdig door het waterschap in de arm genomen om de ontstane situatie mee te helpen oplossen. Het bleek voor beiden het begin van een ‘bijzonder’ project.

Carlo: ‘Te midden van een zeer dynamisch, met gevoeligheid omgeven, werkveld heb ik me vanaf het begin gericht op het bedenken van een oplossing. Welke onderzoeken gaan we doen? Waar brengen we de meetpunten aan? Hoe kan de situatie met zo min mogelijk schade voor de omgeving worden hersteld? Data vergaren, conclusies trekken en advies uitbrengen: dat was mijn taak en daar heb ik mij op gestort. In dit complexe project draaide het voor mij, kortom, om feitenvergaring.’

Hoe anders was dat voor Richard, die juist de heersende emoties het hoofd moest bieden. Hij ging om tafel met iedereen die nadeel ondervond door de ontstane situatie: omwonenden, agrariërs, bevoegde gezagen. Om te luisteren, vragen te beantwoorden en te overleggen over de afwikkeling van de ontstane schades. Richard: ‘De zorgen over de dijkversteviging waren er bij de omwonenden vanaf het begin. Al in 2016, toen ze het materiaal bestemd voor de dijkverhoging op schepen aangevoerd zagen worden, waren ze er niet gerust op. Toen niet lang daarna bleek dat de TGG was gaan uitlogen met schadelijke gevolgen voor de omgeving, zagen ze hun vermoedens bevestigd. Het waterschap, zelf uiteraard ook geconfronteerd met een zeer onwenselijke situatie, kon op dat moment hun vragen niet beantwoorden noch hun zorgen wegnemen. Je mag zeggen dat er sprake was van een echte calamiteit. Het was aan mij om er met iedereen op een bevredigende manier uit te komen.’

Dat viel nog niet mee. De in eerste instantie door het waterschap opgezette calamiteitenstructuur waarbinnen Carlo en Richard hun taken moesten uitvoeren werkte beknellend. ‘Niets ten nadele van het waterschap’ aldus Richard, ‘maar we konden binnen de gestelde kaders niet optimaal ons werk doen. Er moest iets veranderen, wilde er vertrouwen ontstaan dat het goed zou komen. Zowel vertrouwen binnen het waterschap zelf, als vertrouwen van de partijen daarbuiten.’

Daartoe werd projectmanager Erwin Klerkx (P2) aangetrokken. Hij moest zowel voor rust als voor voortgang zorgen. Net als Carlo en Richard had hij het voordeel van de objectieve blik van de buitenstaander. Hierdoor kon hij zich volledig richten op het brengen van overzicht in het proces, het formuleren van doelgerichte stappen richting een eindpunt, het smeden van een team en daarmee het creëren van houvast voor iedereen die erbij betrokken was. Erwin: ‘De ontstane situatie was een ware nachtmerrie. Voor het waterschap en voor de bewoners van Bunschoten. Het was aan ons als projectteam om de uitgezette koers richting de verwijdering van de TGG te realiseren. Dat deden we door met een open en transparante houding het vertrouwen te winnen van alle betrokkenen.’ De samenwerking met alle teamleden, zowel van binnen als buiten het waterschap, voelde van meet af aan solide. Erwin: ‘Het is geweldig om samen te werken met mensen die een gezamenlijke missie hebben, in dit geval een schone en veilige Westdijk.’

De drie heren zijn trots op wat ze samen hebben bereikt. ‘We staan de vooravond van de uitvoering van de herstelwerkzaamheden. Er is weer rust en vertrouwen’, aldus Erwin. ‘De Westdijk is veranderd van een hoofdpijndossier tot een ‘gewoon’ project.’ Dankzij transparantie en vertrouwen. En een dijk van een team.

Tekst: Deborah Weimer
Fotografie: Roy Soetekouw